از روی کتاب کودکی خواند ایران وطن عزیز ما است
فرمود معلمش بگو ماست ما است مخوان که ناروا است
شاگردک بی نوا ندانست کاین گفته صواب یا خطا است
از گفتن ماست رو ترش کرد که ماست جدا وطن جدا است
گفتا که وطن اگر بود ماست ماک و مرقش بگو کجا است
استاد که مرد زیرکی بود چون دید که گفته ای بجا است
گفتا که وطن اگر بود ماست بشنو که بگویمت چرا است
اکنون که اساس ماست مالی بنیان کن خلق بی نوا است
وجمله حقوق خویش محروم این قوم به ضعف مبتلا است
ماک و مرقی که دارد این ماست بر سفره چرب اغنیا است
ترشیده و چرخ کرده اش نیز قوت شب و روز هر گدا است
گر خاصیتی بود در این ماست البته نصیب اقویا است
کاین قوم به ماست کیسه کردن آگاه و بصیر و آشنا است
وین قوم به مو کشیدن از ماست محکوم چون بنده و شما است
کار ضعفا همیشه کشکی زین ماست کشان بی حیا است
تا کار من و تو کشک سایی است در خود نگری گنه زما است
تا ما و توایم شل تر از ماست گر ماست شل است از خود ماست